ഒടുക്കം വരെ

ഇരുണ്ട രാവിന്നപ്പുറത്തൊരു
കിളി പാടുന്ന ചിരിയുണ്ടാവും
വരേണ്ട കാലത്തിലേയ്ക്ക്
വഴികള്‍ നാം പണിയുക വേഗം
നീ കൂടെയുണ്ടാകുമെന്ന
വെറും വാക്കിന്നായി
ഉലകിന്നറ്റം വരെ
ഞാന്‍ നനഞ്ഞിരിയ്ക്കാം
അതില്‍ നിന്നൊരു വരി തീ പൂത്തെങ്കിലോ ?

(പി ആര്‍ രതീഷ്‌ )

ഓര്‍ക്കുക വല്ലപ്പോഴും

യാത്രയാക്കുന്നു സഖീ ,
നിന്നെ ഞാന്‍ മൌനത്തിന്റെ
നേര്‍ത്ത പട്ടുനൂല്‍ പൊട്ടിചിതറും പദങ്ങളാല്‍!
കരയാനുഴറീടും
കണ്ണുകള്‍ താഴ്ത്തിക്കൊണ്ട്
വരനോടൊപ്പം നീയാ-
വണ്ടിയിലിരിയ്ക്കുമ്പോള്‍
വാക്കിന് വിലപിടി-
പ്പേറുമീ സന്ദര്‍ഭത്തില്‍
'ഓര്‍ക്കുക വല്ലപ്പോഴും '
എന്നല്ലാതെന്തോതും ഞാന്‍
-------------------
------------
-------------
നിന്റെയീ മൌനസ്വപ്ന
നൌകയിലിട്ടീടുന്നു
രണ്ടു വാക്കുകള്‍ മാത്രം
'ഓര്‍ക്കുക വല്ലപ്പോഴും '
നവദമ്പതികള്‍ക്ക്
ഭാവുകമാശംസിപ്പാന്
കവിയും മോദം പൂണ്ടു
മിത്രങ്ങള്‍ ചുറ്റും നില്‍പ്പൂ
നിരഖം സമ്പത്തിന്റെ
മച്ചിലെയ്ക്ക് എന്നാലും
പിരിയും നിന്നെക്കാന്കെ-
ക്കുണ്ഠിതഭാരത്താലെ
കണ്പീലി നനയുന്നു
യാത്രോക്തിയുരചിടും
നിന്‍ പ്രിയമാതവിന്നു-
മച്ഛനും സഹജര്‍ക്കും

വാടിയ മലര്‍മാല്യ-
സൌരഭ്യമാവ്യക്തമാം
വേദനകണക്കല-
തള്ളുമാ മുറിയ്ക്കുള്ളില്‍

ചിരിയാല്‍ സ്നേഹം വീശും
നിന്‍ യുവഭാര്‍ത്തവിന്റെ-
യരികില്‍ ,വ്രീളഭാര-
നമ്രയായ്,നിശബ്ദയായ്
കയ്യിലെക്കളിചെണ്ടില്‍
നഖത്താല്‍ നുള്ളിക്കൊണ്ട്
നിയ്യിരിയ്ക്കുന്നു പുത്തന്‍-
വെണ്ണക്കല്‍ പ്രതിമ പോല്‍
എന്തോക്കെയാവാം സഖീ,
നീ ഹൃദി തലോലിയ്കും
ചിന്തക;ളെന്തോക്കെയോ കിനാവുകള്‍?
ആദ്യത്തെ രജനി' തന്‍
മോഹനസ്മരണയോ,
കാത്തുനില്ക്കുമാ നവ്യ-
ജീവിതപ്പോലിമയോ
എന്താവാ,മിന്നീ യാത്രാ-
വേളയില്‍ത്തോഴീ,നിന്റെ-
യന്തരംഗത്തില്‍ വന്ന്
വീണിടുമാചിത്ത്രങ്ങള്‍?
എന്തുമാകട്ടെ-പക്ഷെ-
യവിടെയ്ക്കെറിയുന്നൂ
രണ്ടു വാക്കുകള്‍ ഞാനും;
'ഓര്‍ക്കുക വല്ലപ്പോഴും!'
ആയിരം വികാരങ്ങ-
ളായിരം സങ്കല്‍പങ്ങ-
ളായിരം വ്യാമോഹങ്ങ-
ളിവയില്‍ മുങ്ങിത്തപ്പി
പണ്ടത്തെക്കളിതോഴന്‍
കാഴ്ചവെക്കുന്നു മുന്നില്‍
രണ്ടു വാക്കുകള്‍ മാത്രം:
'ഓര്‍ക്കുക വല്ലപ്പഴും'
മരിയ്ക്കും സ്മ്രിതികളില്‍
ജീവിച്ചു പോരും ലോകം
മറക്കാന്‍ പഠിച്ചത്
നേട്ടമാണെന്നാകിലും-
ഹസിയ്ക്കും പൂക്കള്‍ പൊഴി-
ഞ്ഞില്ലെങ്കിലൊരുനാളും
വസന്തം വസുധയില്‍
വന്നിറങ്ങി;ല്ലെന്നാലും...
വ്യര്ത്ഥമായാവര്‍ത്തിപ്പൂ
വ്രണിത പ്രതീക്ഷയാല്‍
മര്ത്യനിപ്പദം രണ്ടും:
'ഓര്‍ക്കുക വല്ലപ്പോഴും'
നിഷ്ഫലം,നിരാലംബം,
നിരര്‍ത്ഥം മറവിതന്‍
പുഷ്പവീഥിയില്‍ രണ്ടു
മുള്ള് പാവുന്നു മൂഢന്‍.
മോട്ടിനെക്കെട്ടിപ്പിടി-
ച്ചുമ്മവെച്ചുണര്‍ത്തിയ-
പ്പട്ടിളം ചെവികളി-
ലുരപ്പൂ മണിതെന്നല്‍
'മറക്കില്ല ഞാ' നിന്ന
മന്ത്രത്തെ-ഞൊടിയ്ക്കുള്ളില്‍-
പ്പറന്നു മായുന്നേരം
വിസ്മരിക്കുവാന്‍ മാത്രം.
പുണരാന്‍ പാഞ്ഞെത്തീടു-
മോരോരോ തിരയെയു-
മണച്ചു മാറില്‍ചേര്‍ക്കെ
മന്ത്രിപ്പൂ മണല്‍ത്തീരം:
'മറക്കില്ലൊരുനാളും'
കഷ്ടമാക്കള്ളം കേട്ട്

ചിരിപ്പൂ കടല്‍കാറ്റ്;
കണ്ണ് പൊത്തുന്നു താരം.
എങ്കിലും പിരിയുമ്പോളര്‍ത്ഥിപ്പൂ
സകലരും സങ്കടസമന്വിതം
'ഓര്‍ക്കുക വല്ലപ്പോഴും '

ലോലമിക്കടലാസുതോണികളൊഴുക്കുന്നു
കാലത്തിന്‍ നൂലെത്താത്ത കയത്തില്‍ ഞാനും തോഴീ
വേദന വിറങ്ങലിച്ചോരെന്‍ കയ്യാ,ലിന്നു വേര്‍പെടും
സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ നിനക്ക് ചിരിപ്പാനായ്
ഓര്‍ക്കുക വല്ലപ്പോഴും
പണ്ടാത്തെക്കാടും മേടും
പൂക്കളം വിതാനിക്കുമാക്കുന്നിന്‍ പുറങ്ങളും


രണ്ടു കൊച്ചാത്മാവുകളവിടങ്ങളില്‍ വെച്ച്
'പണ്ടത്തെ രാജാവിന്റെ ' കഥകള്‍ പറഞ്ഞതും;

പിന്നെയും കാലം പോകെ-
യവരെങ്ങെങ്ങോവെച്ചു
സുന്ദരവാഗ്ദാനങ്ങള്‍ കൈമാറിക്കളിച്ചതും
ആയിരം സ്വപ്നങ്ങളെപ്പിഴിഞ്ഞ ചായം കൊണ്ട്
മായാത്ത സങ്കല്പങ്ങള്‍ മനസ്സില്‍ വരച്ചതും


വാകപ്പോമാനം കന്നിട്തെന്നലിലലയുമ്ബൊല്
മൂകമാം മാവിന്തോപ്പില്‍ മധ്യഹ്നമുരങ്ങുമ്പോള്‍
ആ മനിമാചിന്‍ കൊനിളിരുന്നിട്ടവരേതോ
പ്രേമകാവ്യത്തില്‍ക്കൂടി ഒന്നയിച്ചരിച്ചതും;
ഇടയില്‍ പരസ്പരം മൂകരായ്‌ നോക്കികൊക്ണ്ട്
ച്ചുടുവീര്‍പ്പുകള്‍ വിട്ടു സമയം കഴിച്ചതും;
അറിയാതന്യോനമാങ്ങരിഞ്ഞും കണ്ടെത്തിയും
അവര്‍തന്‍ വികാരങ്ങള്‍ ഒന്നയിച്ചമഞ്ഞതും...


ഭാസുര ദാമ്പത്യത്തിന്‍
മനിമെടയില്‍ സ്വൈരം നീ സഖീ,യമാരുമ്പോള്‍
ഓര്‍ക്കുക വല്ലപ്പോഴും
വണ്ടി നീങ്ങുന്നു മെല്ലെ;
വൈകിയ പാന്തന്മാരോ മണ്ടുന്നു
കുതിചെരി വീഴുന്നു മുറികളില്‍
ചൂലത്താല്‍ ചിരിച്ചാര്‍ത്തു
ജീവിതതുല്യം മുന്നില്‍ നീലുമാ പാലത്തിങ്കല്‍
സര്‍വവും മാന്ജീടാവേ
ഏകനായ് നിഷ്പണ്ടാനായ്
അവ്യക്ത ചിന്താഭാര
ദൂനനായുരപ്പൂ ഞാന്‍ വായുവോടത് മാത്രം
അകലെപ്പുരപ്പെട്ട മനിനാടത്താല്‍ക്കാലം
വികലാം ചിരിയ്ക്കുന്നു-
വെന്കിലുമെന് വാക്കുകള്‍,
ഇടറും തെക്കന്‍ കാറ്റിന
കണ്ടത്തിളിരിപ്പതു അടര്‍ന്നു പാറും
രണ്ടു പനിനീര്‍ ദളങ്ങള്‍ പോല്‍


(പി ഭാസ്കരന്‍ )

കാലാപാനി

പള്ളിത്തേരുണ്ടോ...

രേണുക

രേണുകേ നീ രാഗ രേണുക്കിനാവിന്റെ നീലക്കടമ്പിന്‍ പരാഗരേണു

പിരിയുംബോഴേതോ നനഞ്ഞ കൊമ്പില്‍ നിന്ന്
നില തെറ്റി വീണ രണ്ടിലകള്‍ നമ്മള്‍
രേണുകേ നാം രണ്ടു മേഘ ശകലങ്ങലായ് അകലേയ്ക്ക് മറയുന്ന ക്ഷണഭംങ്ങികള്‍

മഴവില്ല് താഴെ വീണുടയുന്ന മാനത്തു
വിരഹമേഖ ശ്യാമ ഘനഭംഗികള്‍
പിരിയുന്നു രേണുകേ നാം രണ്ടു പുഴകളായ്‌
ഒഴുകി അകലന്നു നാം പ്രണയശൂന്യം
ജലമുറഞ്ഞൊരു ദീര്‍ഖശിലപോലെ നീ
വറ്റിവറുതിയായ് ജീര്‍ണമായ് മൃതമായ് ഞാന്‍
ഓര്‍മിക്കുവാന്‍ ഞാന്‍ നിനക്കെന്തു നല്‍കണം
ഓര്‍മിക്കണം എന്ന വാക്കു മാത്രം
എന്നെങ്കിലും വീണ്ടും എവിടെ വച്ചെങ്കിലും കണ്ടുമുട്ടാം എന്ന വാക്കുമാത്രം
നാളെ പ്രതീക്ഷതന്‍ കുന്കുമപ്പൂവായ് നാം
കടം കൊള്ളുന്നതിത്രമാത്രം
രേണുകേ ...നാം രണ്ടു നിഴലുകള്‍
ഇരുളില്‍ നാം രൂപങ്ങള്‍ ഇല്ലാ കിനാവുകള്‍
പകലിന്റെ നിറമാണ് നമ്മളില്‍ ,നിനവും നിരാശയും
കണ്ടുമുട്ടുന്നു നാം വീണ്ടുമീ സന്ധ്യയില്‍ വര്‍ണങ്ങള്‍
വറ്റുന്ന കണ്ണുമായി.
നിറയുന്നു നീ എന്നില്‍ നിന്റെ കണ്‍ മുനകളില്‍
നിറയുന്ന കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളിപോലെ
ഭ്രമമാണ്‌ പ്രണയം.....വെറും ഭ്രമം...
വാക്കിന്റെ വിരുതിനാല്‍ തീര്‍ക്കുന്ന സ്ഫടിക സൗഥം
എപ്പൊഴോ തട്ടി തകര്‍ന്നു വീഴുന്നു നാം
നഷ്ടങ്ങലറിയാതെ നഷ്ടപ്പെടുന്നു നാം
സന്ധ്യയും മാഞ്ഞു നിഴല്‍ മങ്ങി നോവിന്റെ
മൂകാന്തകാരം കനക്കുന്ന രാവതില്‍
മുന്‍പില്‍ രൂപങ്ങളില്ലാ കണങ്ങളായി നമ്മള്‍ നിന്നു
നിശബ്ദ ശബ്ദങ്ങളായി
പകല് വറ്റക്കടന്നു പോയ്‌ കാലവും
പ്രണയം ഊറ്റി ചിരിപ്പു രൌദ്രങ്ങളും
പുറകിലാരോ വിളിച്ചതായ് തോന്ന്നിയോ
പ്രണയം അരുതെന്നുരഞാതായ് തോന്നിയോ
ദുരിത മോഹങ്ങള്‍ക്ക് മുകളില്‍ നിന്നൊറ്റയ്ക്ക്
ചിതറി വീഴുന്നതിന്‍ മുന്പല്പ മാത്രയില്‍
ക്ഷണികമായെങ്കിലും നാം കണ്ട കനവിന്റെ മധുരം മിഴിപ്പൂ
നനച്ചുവോ രേണുകേ..
(മുരുകന്‍ കാട്ടാക്കട )

ഇരുവര്‍