രേണുകേ നീ രാഗ രേണുക്കിനാവിന്റെ നീലക്കടമ്പിന്‍ പരാഗരേണു
പിരിയുംബോഴേതോ നനഞ്ഞ കൊമ്പില്‍ നിന്ന്
നില തെറ്റി വീണ രണ്ടിലകള്‍ നമ്മള്‍
രേണുകേ നാം രണ്ടു മേഘ ശകലങ്ങലായ് അകലേയ്ക്ക് മറയുന്ന ക്ഷണഭംങ്ങികള്‍
മഴവില്ല് താഴെ വീണുടയുന്ന മാനത്തു
വിരഹമേഖ ശ്യാമ ഘനഭംഗികള്‍
പിരിയുന്നു രേണുകേ നാം രണ്ടു പുഴകളായ്‌
ഒഴുകി അകലന്നു നാം പ്രണയശൂന്യം
ജലമുറഞ്ഞൊരു ദീര്‍ഖശിലപോലെ നീ
വറ്റിവറുതിയായ് ജീര്‍ണമായ് മൃതമായ് ഞാന്‍
ഓര്‍മിക്കുവാന്‍ ഞാന്‍ നിനക്കെന്തു നല്‍കണം
ഓര്‍മിക്കണം എന്ന വാക്കു മാത്രം
എന്നെങ്കിലും വീണ്ടും എവിടെ വച്ചെങ്കിലും കണ്ടുമുട്ടാം എന്ന വാക്കുമാത്രം
നാളെ പ്രതീക്ഷതന്‍ കുന്കുമപ്പൂവായ് നാം
കടം കൊള്ളുന്നതിത്രമാത്രം
രേണുകേ ...നാം രണ്ടു നിഴലുകള്‍
ഇരുളില്‍ നാം രൂപങ്ങള്‍ ഇല്ലാ കിനാവുകള്‍
പകലിന്റെ നിറമാണ് നമ്മളില്‍ ,നിനവും നിരാശയും
കണ്ടുമുട്ടുന്നു നാം വീണ്ടുമീ സന്ധ്യയില്‍ വര്‍ണങ്ങള്‍
വറ്റുന്ന കണ്ണുമായി.
നിറയുന്നു നീ എന്നില്‍ നിന്റെ കണ്‍ മുനകളില്‍
നിറയുന്ന കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളിപോലെ
ഭ്രമമാണ്‌ പ്രണയം.....വെറും ഭ്രമം...
വാക്കിന്റെ വിരുതിനാല്‍ തീര്‍ക്കുന്ന സ്ഫടിക സൗഥം
എപ്പൊഴോ തട്ടി തകര്‍ന്നു വീഴുന്നു നാം
നഷ്ടങ്ങലറിയാതെ നഷ്ടപ്പെടുന്നു നാം
സന്ധ്യയും മാഞ്ഞു നിഴല്‍ മങ്ങി നോവിന്റെ
മൂകാന്തകാരം കനക്കുന്ന രാവതില്‍
മുന്‍പില്‍ രൂപങ്ങളില്ലാ കണങ്ങളായി നമ്മള്‍ നിന്നു
നിശബ്ദ ശബ്ദങ്ങളായി
പകല് വറ്റക്കടന്നു പോയ്‌ കാലവും
പ്രണയം ഊറ്റി ചിരിപ്പു രൌദ്രങ്ങളും
പുറകിലാരോ വിളിച്ചതായ് തോന്ന്നിയോ
പ്രണയം അരുതെന്നുരഞാതായ് തോന്നിയോ
ദുരിത മോഹങ്ങള്‍ക്ക് മുകളില്‍ നിന്നൊറ്റയ്ക്ക്
ചിതറി വീഴുന്നതിന്‍ മുന്പല്പ മാത്രയില്‍
ക്ഷണികമായെങ്കിലും നാം കണ്ട കനവിന്റെ മധുരം മിഴിപ്പൂ
നനച്ചുവോ രേണുകേ..
(മുരുകന്‍ കാട്ടാക്കട )
ishtaayi
ReplyDelete