Wednesday, November 17, 2010

ഉണ്ട്, ഇല്ലാത്തതുപോലെ

ഞാന്‍ നിന്റെ ഉള്ളില്‍
ഉണ്ട്, ഇല്ലാത്തതുപോലെ

കാറ്റുറങ്ങിയപ്പോള്‍
ആകാശത്തിന്റെ താരാട്ട്.
ആകാശമുറങ്ങിയപ്പോള്‍
നീ വന്നു, വരാത്തതുപോലെ
മണ്ണിന് മുല കൊടുത്ത്
നീ പോയി, പോകാത്തതുപോലെ.

മരണമാകുമ്പോള്‍
ഇറക്കിക്കിടത്താന്‍ മടിത്തട്ടുമായി,
തോരാതെ കരയുന്ന മുഖം
ഒപ്പിയെടുക്കാന്‍ പട്ടുതൂവാലയുമായി,
നീ വരും.

ആട്ടിന്‍ കുഞ്ഞിന്റെ ഇളംചുണ്ടിനായി
പുല്‍ക്കൊടി ദാഹിക്കും പോലെ
നനഞ്ഞ ചുണ്ടുകൊണ്ട്
എന്നെ നക്കിത്തിന്നാന്‍
നീ വരും.

കാടും നാടും കടന്ന് കുന്ന് കേറി
അലഞ്ഞു ചുറ്റുന്ന നഗ്നതയാണ് നീ.
ഓര്‍മ്മകളെ മുലപ്പാലില്‍ വെളുപ്പിക്കുന്നവള്‍
കാട്ടുതീയിന്റെ നിലവിളിയില്‍ പിറന്നവള്‍
ആവിയടുപ്പിലെന്ന പോലെ വെന്തു കലങ്ങി
നിന്റെ ഉടല്‍ വേദനയുടെ താഴ്വാരം,
പ്രണയത്തിനൊഴുകിയെത്താന്‍
ഹൃദയത്തിന് ഉഴവുചാലാകാന്‍.

ഞാന്‍ നിന്റെ ഉള്ളിലിരിക്കുന്നത്
എന്നെ കരയിക്കാന്‍ മാത്രമോ?

മുറിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ മാത്രം
മാംസം അപ്പമാകും
രക്തം വീഞ്ഞാകും.

എന്റെ ദാഹം ഒഴുകിയെത്തും
നിന്റെ വെഞ്ചരിച്ച അന്നവെള്ളത്തില്‍.

നിന്റെ ചോരയില്‍ നിന്നുമാണ്
വാക്കുകള്‍ പഠിച്ചത്
മുറിവുകളില്‍ നിന്നുമാണ്
പ്രണയം മുങ്ങി നിവര്‍ന്നത്.

കനലില്ലാത്ത തീയില്‍ വെന്ത്
മുറിവില്ലാത്ത വ്രണത്തില്‍ നൊന്ത്
അരുതാത്ത ഭാവങ്ങളില്‍ മെയ് മറച്ച്
ഉള്ളതും ഇല്ലായ്മയുമായി
ഒരു മഞ്ഞുകണത്തില്‍ തീയാളും പോലെ
ചിറകനക്കാതെ പറന്നുപോകുന്നവള്‍.

അക്കാ, നീ ഒരാശ്ചര്യചിഹ്നം.
ഞാന്‍ ഇരുന്നു, നീ ഇരുത്തിയതു പോലെ
ഞാന്‍ പാടി, നീ പാടിച്ചതു പോലെ
കര്‍പ്പൂരക്കുന്നിനു തീ പിടിക്കും പോലെ
നിന്റെ തീയ്യുടലില്‍ ചുടല നൃത്തം.

സ്നേഹത്തിന്റെ പഴം താളുകള്‍
കാറ്റുകള്‍ പറത്തിക്കൊണ്ട് വന്ന
ചവറുകളിലുണ്ടെന്നാരറിഞ്ഞു?
അടിച്ചുകൂട്ടി കത്തിച്ചപ്പോള്‍
കരിഞ്ഞു പോകാത്ത പച്ചത്തിളക്കം.
ചപ്പുചവറുകളില്‍
ഞാനതു വായിച്ചതുപോലുമില്ല.
എന്നെങ്കിലും
വായിക്കാനൊരുങ്ങുമ്പോള്‍
അവ കത്തിത്തീര്‍ന്നിട്ടുണ്ടാകുമോ?

ഇടിമിന്നലില്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്
കണ്ണീര്‍ക്കണങ്ങളായിപ്പോയ
രണ്ട് കണ്ണുകളെ.

അടഞ്ഞും തുറന്നും ഒരു വാതില്‍.
അക്കാ, മെയ് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നവള്‍,
ഉറുമ്പിനുമുണ്ടൊരു കൈലാസക്കാല്‍വരിയാത്ര
മഹാപര്‍വ്വതമേ, ഈ മണല്‍ത്തരിയില്‍ വിശ്രമിക്കൂ.

ഉടഞ്ഞുപോയ കുടത്തില്‍ കുടം പോലെ
നീ ഉണ്ട്, ഇല്ലാത്തതു പോലെ
മരത്തിനുള്ളിലെ തീ പോലെ
രാത്രിമുല്ലയില്‍ തനിമണം പോലെ
മുളകിന് എരിവായി
പഴത്തിന് രുചിയായി
വെളിവിലെ ഒളിവായി
നീ ഉണ്ട്, ഇല്ലാത്തതുപോലെ

മുടിയിഴകള്‍ കൊണ്ടാണ് നീ
നഗ്നതയുടെ ചുളിവുകളലങ്കരിച്ചത്.

ഉള്ളം കരിയാതെ മനം കലങ്ങാതെ
കനി മധുരമായി ചുരന്ന നെഞ്ചകം
ഉടലുടഞ്ഞുപോയ അക്ഷരത്തെറ്റുകള്‍
വായിക്കുകയാണ് നീ
മാംസം വാര്‍ന്നുപോയ എന്റെ അസ്ഥികൂടം.

ചവിട്ടടികളില്‍
ചതയുവാന്‍ മാത്രം
തോറ്റ പത്തിപോലെ
നിന്റെ കാലുകളില്‍
ഞാന്‍ ഇഴഞ്ഞു തിരിയും.

മരണത്തേക്കാള്‍ ആഴമുള്ള നിദ്രയില്‍
നീ ഉയിപ്പിക്കും, ഉടലാകെ ചിറകുകള്‍ തുന്നി
കാറ്റുകള്‍ക്കൊപ്പം ചന്ദ്രരശ്മികളിലേക്ക്.

ആ മലയിലും ഈ മലയിലുമല്ല
നിന്റെ ഉള്ളിലാണ് ഞാനെന്നും.
ഉണ്ട്, ഇല്ലാത്തതു പോലെ..!

(അക്ക മഹാദേവിയുടെ വചനങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു പുനര്‍വായന)


വി ജി തമ്പിയുടെ കവിത

No comments:

Post a Comment