കവിയെ ഒരിക്കലും പ്രണയിക്കരുതു,
നിന്റെ പ്രണയത്തെ
വാരികകള്‍ക്കയച്ചു കൊടുക്കും
നിന്റെ പ്രണയത്തെപ്പറ്റി
നിനക്കു മനസ്സിലാവാത്ത ഭാഷകളില്‍ എഴുതും.
നിന്റെ വികാരങ്ങളെ
ഉത്തരാധുനികതെയിലേക്കു മാറ്റിയവന്
ചായ കുടിക്കും.
ഒടുവില്‍ നീ തന്നെ അവനെന്നും
അവന്‍ തന്നെ നീയെന്നും പറഞ്ഞു
മറ്റാരെയെങ്കിലും പ്രണയിക്കും
(ഹാരിസ്‌ എടവണ്ണ)
വിശക്കുന്നുണ്ട്,
ചില്ലുകൂട്ടിലെയരഭാഗം
നിറഞ്ഞ വെള്ളത്തില്‍
നീന്തി തുടിയ്ക്കുന്ന
സ്വര്‍ണ്ണ മീന്‍‌കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ക്ക്.
ചോദിക്കുന്നുണ്ട്,
ചെകിളകളുയര്‍‍ത്തി
ചില്ലില്‍ ചുണ്ടുകൊണ്ടിടിച്ച്
സ്വര്‍ണ്ണ ചിറകുകള്‍ വീശി
കഴിക്കാനെന്തെങ്കിലുമെന്ന്.
അലറുന്നുണ്ട്,
കൊത്തി നുറുക്കികൊടുക്കുവാന്‍
ഏറെയില്ലെയിനിയും നിന്റെ
സ്വപ്നങ്ങളെന്ന് ഉച്ചത്തില്‍
ആരോ ഉള്ളില്‍.
പിടയുന്നുണ്ട്,
നുറുക്കുമ്പോള്‍ തെറിച്ച
സ്വപ്നശകലങ്ങളും, കവിള്‍
ചുട്ടു പൊള്ളിച്ച് ചാലുകീറിയ
ഉപ്പുനീരും വീണെവിടൊക്കയോ.
ചിരിയ്ക്കുന്നുണ്ട്,
കൊത്തി വിഴുങ്ങിയെല്ലാ-
മുള്ളിലാക്കി, നീന്തി തുടിച്ച്
ഇനി നിന്നെയിട്ടു തരൂയെന്ന
ഭാവത്തിലവരുടെ കണ്ണുകള്‍.
നുറുക്കുവാനുണ്ട്,
വിശിഷ്ടഭോജ്യമായ്
കൊടുത്തിടാനെന്നെ
തന്നെയിനിയെന്റെ
സ്വര്‍ണ്ണ മീന്‍‌കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ക്ക്
(ഡോണ മയൂര)
മറുപടികള്‍
ഓരോ ചുംബനങ്ങള്‍ക്കും
മാനത്തു നിന്ന്
പൊട്ടി വീഴുന്ന
അനേകായിരം
മഴത്തുള്ളികളുടെ
മറുപടികളുണ്ട്
കാവ്യപര്‍വ്വം
ഓരോ കവിതയും
അന്വേഷണക്കുറിപ്പുകളാണ്
നിഷേധമാണ്
അനുകൂലിക്കലാണ്
കലാപവും പോരാട്ടവുമാണ്
സംഗീതവും ഉര്‍വ്വരതയുമാണ്
ഋതു സംഗമവും
സംക്രമവുമാണ്
കവിതയുള്‍ക്കൊള്ളാത്തതൊന്നും
ജീവിതമുള്‍ക്കൊള്ളുന്നില്ല
ഋജുരേഖിയായ കാറ്റ്
പിരിശംഖിലൂടെ
വളഞ്ഞിറങ്ങി വരുമ്പോലെ
കവിമുറിയിലേക്ക്
കടന്നു വരിക..!!
- അനൂപ്.എം.ആര്‍
പവിത്രന്‍ തീക്കുനി
മെല്ലെ മെല്ലെ
നിന്നെയപ്പാടെ വിഴുങ്ങി,
ഇലന്തമരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍
വെയിലുകായുന്ന നേരം,
നിന്നെ കാണ്മാനില്ലെന്ന്‌
നിന്നെ കണ്ടിട്ടേയില്ലെന്ന്‌
ഉള്ളാല്‍ മാത്രമേ നിന്നെ
അറിയുകയുള്ളൂ എന്ന്‌...
ഞാന്‍ ഉറക്കെ വിളിച്ചു
പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കും.
ഡോണ മയൂര
ഞാന്‍ നിന്റെ ഉള്ളില്‍
ഉണ്ട്, ഇല്ലാത്തതുപോലെ
കാറ്റുറങ്ങിയപ്പോള്‍
ആകാശത്തിന്റെ താരാട്ട്.
ആകാശമുറങ്ങിയപ്പോള്‍
നീ വന്നു, വരാത്തതുപോലെ
മണ്ണിന് മുല കൊടുത്ത്
നീ പോയി, പോകാത്തതുപോലെ.
മരണമാകുമ്പോള്‍
ഇറക്കിക്കിടത്താന്‍ മടിത്തട്ടുമായി,
തോരാതെ കരയുന്ന മുഖം
ഒപ്പിയെടുക്കാന്‍ പട്ടുതൂവാലയുമായി,
നീ വരും.
ആട്ടിന്‍ കുഞ്ഞിന്റെ ഇളംചുണ്ടിനായി
പുല്‍ക്കൊടി ദാഹിക്കും പോലെ
നനഞ്ഞ ചുണ്ടുകൊണ്ട്
എന്നെ നക്കിത്തിന്നാന്‍
നീ വരും.
കാടും നാടും കടന്ന് കുന്ന് കേറി
അലഞ്ഞു ചുറ്റുന്ന നഗ്നതയാണ് നീ.
ഓര്‍മ്മകളെ മുലപ്പാലില്‍ വെളുപ്പിക്കുന്നവള്‍
കാട്ടുതീയിന്റെ നിലവിളിയില്‍ പിറന്നവള്‍
ആവിയടുപ്പിലെന്ന പോലെ വെന്തു കലങ്ങി
നിന്റെ ഉടല്‍ വേദനയുടെ താഴ്വാരം,
പ്രണയത്തിനൊഴുകിയെത്താന്‍
ഹൃദയത്തിന് ഉഴവുചാലാകാന്‍.
ഞാന്‍ നിന്റെ ഉള്ളിലിരിക്കുന്നത്
എന്നെ കരയിക്കാന്‍ മാത്രമോ?
മുറിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ മാത്രം
മാംസം അപ്പമാകും
രക്തം വീഞ്ഞാകും.
എന്റെ ദാഹം ഒഴുകിയെത്തും
നിന്റെ വെഞ്ചരിച്ച അന്നവെള്ളത്തില്‍.
നിന്റെ ചോരയില്‍ നിന്നുമാണ്
വാക്കുകള്‍ പഠിച്ചത്
മുറിവുകളില്‍ നിന്നുമാണ്
പ്രണയം മുങ്ങി നിവര്‍ന്നത്.
കനലില്ലാത്ത തീയില്‍ വെന്ത്
മുറിവില്ലാത്ത വ്രണത്തില്‍ നൊന്ത്
അരുതാത്ത ഭാവങ്ങളില്‍ മെയ് മറച്ച്
ഉള്ളതും ഇല്ലായ്മയുമായി
ഒരു മഞ്ഞുകണത്തില്‍ തീയാളും പോലെ
ചിറകനക്കാതെ പറന്നുപോകുന്നവള്‍.
അക്കാ, നീ ഒരാശ്ചര്യചിഹ്നം.
ഞാന്‍ ഇരുന്നു, നീ ഇരുത്തിയതു പോലെ
ഞാന്‍ പാടി, നീ പാടിച്ചതു പോലെ
കര്‍പ്പൂരക്കുന്നിനു തീ പിടിക്കും പോലെ
നിന്റെ തീയ്യുടലില്‍ ചുടല നൃത്തം.
സ്നേഹത്തിന്റെ പഴം താളുകള്‍
കാറ്റുകള്‍ പറത്തിക്കൊണ്ട് വന്ന
ചവറുകളിലുണ്ടെന്നാരറിഞ്ഞു?
അടിച്ചുകൂട്ടി കത്തിച്ചപ്പോള്‍
കരിഞ്ഞു പോകാത്ത പച്ചത്തിളക്കം.
ചപ്പുചവറുകളില്‍
ഞാനതു വായിച്ചതുപോലുമില്ല.
എന്നെങ്കിലും
വായിക്കാനൊരുങ്ങുമ്പോള്‍
അവ കത്തിത്തീര്‍ന്നിട്ടുണ്ടാകുമോ?
ഇടിമിന്നലില്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്
കണ്ണീര്‍ക്കണങ്ങളായിപ്പോയ
രണ്ട് കണ്ണുകളെ.
അടഞ്ഞും തുറന്നും ഒരു വാതില്‍.
അക്കാ, മെയ് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നവള്‍,
ഉറുമ്പിനുമുണ്ടൊരു കൈലാസക്കാല്‍വരിയാത്ര
മഹാപര്‍വ്വതമേ, ഈ മണല്‍ത്തരിയില്‍ വിശ്രമിക്കൂ.
ഉടഞ്ഞുപോയ കുടത്തില്‍ കുടം പോലെ
നീ ഉണ്ട്, ഇല്ലാത്തതു പോലെ
മരത്തിനുള്ളിലെ തീ പോലെ
രാത്രിമുല്ലയില്‍ തനിമണം പോലെ
മുളകിന് എരിവായി
പഴത്തിന് രുചിയായി
വെളിവിലെ ഒളിവായി
നീ ഉണ്ട്, ഇല്ലാത്തതുപോലെ
മുടിയിഴകള്‍ കൊണ്ടാണ് നീ
നഗ്നതയുടെ ചുളിവുകളലങ്കരിച്ചത്.
ഉള്ളം കരിയാതെ മനം കലങ്ങാതെ
കനി മധുരമായി ചുരന്ന നെഞ്ചകം
ഉടലുടഞ്ഞുപോയ അക്ഷരത്തെറ്റുകള്‍
വായിക്കുകയാണ് നീ
മാംസം വാര്‍ന്നുപോയ എന്റെ അസ്ഥികൂടം.
ചവിട്ടടികളില്‍
ചതയുവാന്‍ മാത്രം
തോറ്റ പത്തിപോലെ
നിന്റെ കാലുകളില്‍
ഞാന്‍ ഇഴഞ്ഞു തിരിയും.
മരണത്തേക്കാള്‍ ആഴമുള്ള നിദ്രയില്‍
നീ ഉയിപ്പിക്കും, ഉടലാകെ ചിറകുകള്‍ തുന്നി
കാറ്റുകള്‍ക്കൊപ്പം ചന്ദ്രരശ്മികളിലേക്ക്.
ആ മലയിലും ഈ മലയിലുമല്ല
നിന്റെ ഉള്ളിലാണ് ഞാനെന്നും.
ഉണ്ട്, ഇല്ലാത്തതു പോലെ..!
(അക്ക മഹാദേവിയുടെ വചനങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു പുനര്‍വായന)
വി ജി തമ്പിയുടെ കവിത
എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ മണ്ണില്‍
നീ നട്ട അനുരാഗത്തിന്റെ
വിത്ത് ഒരു അപ്പൂപ്പന്‍താടി വള്ളിയായ് പൊട്ടിമുളച്ചു.ആത്മാവിലെ സ്നേഹവും
ആത്മാര്‍ത്ഥതയും വലിച്ചെടുത്ത്
എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ
തിളയ്ക്കുന്ന അടിത്തട്ടിലേയ്ക്ക് അത് വേരുകള്‍ പടര്‍ത്തി.
സ്വാര്‍ത്ഥത കൊണ്ട് ഞാനത് നനച്ചു.
പെയ്തൊഴിഞ്ഞ് പോകുമായിരുന്ന
അസൂയയെ പേടിച്ച് ഞാനതിന് മൗനത്തിന്റെ വേലി കെട്ടി.
ഒരു ഫെബ്രുവരി മാസത്തില്‍
അതില്‍ ഒരു കായ് വിരിഞ്ഞു.
വിരഹത്തിന്റെ മാര്‍ച്ച് മാസത്തില്‍
ആ കായ് പൊട്ടിപ്പിളര്‍ന്നു.
ഒരായിരം അപ്പൂപ്പന്‍താടികള്‍ വിരിഞ്ഞിറങ്ങി.
ഒരുനിമിഷം കൊണ്ട് നീ നട്ട വിത്ത്
ഒരു ജന്മം കൊണ്ട് എണ്ണിയാല്‍ തീരാത്ത
അപ്പൂപ്പന്‍ താടി നാരുകള്‍ എനിക്കേകി.
എന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെയും ആത്മാവിന്റെയും
വിത്ത് നിന്റെ മോഹത്തിന്‍ നാരുകളില്‍ തൂങ്ങി,
നാളെകളിലേയ്ക്ക് പറക്കുവാനായി വെമ്പി.
പക്ഷേ, കടപ്പാടിന്റെ വേനല്‍ മഴ
എന്റെ വിത്തിനെ നീയാകുന്ന
മോഹങ്ങളില്‍ നിന്നും അറുത്തു മാറ്റി
എവിടെയോ ഞെട്ടറ്റ് വീണ്
കാത്തിരിക്കുകയാണ് ഞാന്‍
വീണ്ടും പൊട്ടിമുളച്ച് മോഹത്തിന്റെ
നാരുകളില്‍ കടിച്ചു തൂങ്ങി പറന്നീടുവാന്‍
കാത്തിരിക്കുകയാണ്
ജൂണിലെ മഴയ്ക്കായ്....
-ശ്യാം.പി.എസ്
യാത്രയില്‍ ഞാനറിയാതെ
വഴയില്‍ വീണുപോയ പ്രണയം
തിരഞ്ഞു ഹൃദയത്തിന്റെ
എല്ലാ കള്ളറകളിലും, എവിടെയുമില്ല!
മനസ്സിന്റെ ആള്‍സഞ്ചാരമില്ലാത്ത
ഏതോ ഇടവഴിയില്‍, അല്ല
നിരത്തില്‍ വീണു പോയ ഏതോ തുകല്‍ സഞ്ചി പോലെ
ആദ്യം വഴിപോക്കരുടെ പദലാളനങ്ങളേറ്റും,
പിന്നെ വണ്ടിച്ചക്രങ്ങളില്‍ ഞെരിഞ്ഞും
വൈകി വന്ന തുലാമഴ നനഞ്ഞും
ദൃഢത തേഞ്ഞ് തുന്നലും വള്ളിയുമറ്റ്
ചീഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍
ഒരുണങ്ങിയ കമ്പാല്‍ എടുത്തെറിയപ്പെട്ട
എന്റെ പ്രണയം...
പതുക്കെ ഹൃദയം ചുമലില്‍ കൈ വച്ച് ചോദിച്ചു
നീ തോറ്റ് മടങ്ങിയ കളത്തില്‍ തന്നെ
നിന്റെ ഉടവാളടിയറ വച്ചതെന്തിന്
-രമേഷ്. സി. കെ
ആകാശം ചരിച്ചു പിടിച്ചൊരു പടമാണെന്നും
ചിതറിവീണ ചായങ്ങള്‍
നമുക്കുമേലിറ്റുവീഴുമ്പോള്‍ നാം
ഉയിര്‍ത്തെഴുനെല്‍ക്കുമെന്നും പറഞ്ഞാണ്
നീയുറക്കെയുറക്കെ ചിരിച്ചത്
നേര്‍ത്ത കാറ്റുള്ളൊരു സായാഹ്നത്തില്‍
ഒരൊറ്റ മരത്തിന്‍ കീഴെ
മടിയില്‍ തലവെച്ചുകിടന്നാണ്
നീയത് പറഞ്ഞത്
ഒടുക്കം പെയ്തമഴയില്‍
നമുക്കു മുകളിലെ
മണ്ണൊലിച്ചുപോയപ്പോഴാണ്
അസ്ഥികളില്‍ പൂക്കള്‍ വിരിഞ്ഞത്
നെഞ്ചില്‍ ഇഴചേര്‍ത്തു
തമ്മില്‍ ചെര്‍ത്തുവച്ചൊരു
വേരിലൂടെയാണ്
നമ്മള്‍ സംവദിച്ചത്
പിരിയാന്‍ മനസ്സില്ലതെയാണ്
നമ്മള്‍ ജീവിക്കുന്നത്
- ദിലീപ് കുമാര്‍.കെ.ജി
വിട പറയുന്ന വിദ്യയിൽ മിടുക്കരായിരുന്നില്ല നാം,
തോളോടു തോളുരുമ്മി നാം നടന്നലഞ്ഞു.
അസ്തമയവും വന്നുകഴിഞ്ഞു,
നിന്റെ മുഖം മ്ളാനം, നിന്റെ നിഴൽ ഞാനും.
നമുക്കീ പള്ളിയിലൊന്നു കേറിനോക്കാം,
മാമ്മോദീസയോ, മിന്നുകെട്ടോ, ചരമശുശ്രൂഷയോ കണ്ടുനില്ക്കാം.
അന്യരിൽ നിന്നിങ്ങനെ ഭിന്നരായതെന്തിതു നാം?
അന്യോന്യം മുഖം തിരിച്ചു വീണ്ടും നടന്നു നാം.
ഇനിയീ സിമിത്തേരിയിൽ, ചവിട്ടിക്കുഴച്ച മഞ്ഞിൽ
അന്യോന്യം നിശ്വാസമുതിർത്തുകൊണ്ടൊന്നിരുന്
നിന്റെ വിരൽ വായുവിൽ വരച്ചിടുന്നു
ഒരുനാളും പിരിയാതെ നാം ജീവിക്കുന്ന മനക്കോട്ടകൾ
ആഴ്ചകളല്ല, മാസങ്ങളല്ല,
വർഷങ്ങളെടുത്തു നാം പിരിയാൻ.
ഇന്നൊടുവിലിതാ, നമ്മുടെ കവിളുരുമ്മുന്നു
സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ഇളംതെന്നൽ.
നരച്ചതാണു നാമണിഞ്ഞ
പുഷ്പകിരീടങ്ങൾക്കു നിറവും.
ഇനിമേലില്ല ഒറ്റുകൾ, ചതികൾ,
രാത്രി മുഴുവൻ നീ കേട്ടുകിടക്കുകയും വേണ്ട
എന്റെ ഭാഗം ശരിയെന്നു സമർത്ഥിക്കുന്ന
യുക്തികളുടെ നിലയ്ക്കാത്ത പ്രവാഹവും
നമ്മുടെ പ്രണയമൊരു മഹോത്സവമാകുമെന്നു
നാം കരുതി,
അറിയാത്ത മലകളിൽ
പുതിയ പരിമളങ്ങൾ നാം കൊളുത്തുമെന്നും,
നമ്മുടെ വിളർത്ത മുഖങ്ങളുടെ രഹസ്യം
നാം മൂടിവയ്ക്കുമെന്നും;
പൊൻനിറമായ മുന്തിരിച്ചാറുകളുടെ പതയുന്ന പളുങ്കുചിരികൾ
മാറ്റൊലിയ്ക്കുന്ന ജീവിതമദിരോത്സവത്തിൽ
നമ്മുടെ പാത്രങ്ങൾ നിറഞ്ഞതേയില്ലല്ലോ.
ആളൊഴിഞ്ഞ ഉദ്യാനത്തിലെ ചില്ലകൾക്കിടയിൽ മറഞ്ഞിരുന്ന്
പരിഹാസത്തിന്റെ ചൂളം കുത്തുകയാണൊരു കിളി...
ഒരു സ്വപ്നത്തിന്റെ നിഴൽ
നമ്മുടെ പാത്രത്തിലേക്കു നാം പിഴിഞ്ഞൊഴിക്കുന്നു...
നമ്മുടെ ഉടലിലെ മണ്ണറിയുന്നുമുണ്ട്
ഉദ്യാനത്തിലെ ഈർപ്പം, ഒരു തലോടൽ പോലെ
