നിനക്കറിയില്ല മരവികല്‍ക്കെല്ലമാപ്പുരം ഞാനും നീയും മാത്രമുള്ള എന്റെ ഏകാഗ്രമായ മനസ്സില്‍ നിഥിപോലെ നിന്നെ ഞാന്‍ സൂക്ഷിക്കുന്നതെന്തിനെയാണ് .
അയാള്‍ പറഞ്ഞത് ഒരു കവിതയായിരുന്നു .അയാളുടെതല്ലാത്ത കവിത .അയാളുടെ ആത്മാവില്‍ നിദ്രാസ്വപ്നങ്ങളില്‍ പോലും ആ വരികള്‍ മുഴങ്ങാറുണ്ട് .അയാള്‍
പറഞ്ഞത് അവള്‍ക്കു വ്യക്തമായില്ല.എന്താണ് പറഞ്ഞതെന്ന് അവള്‍ ചോദിച്ചു. അയാള്‍ കവിതയുടെ അടുത്ത വരികള്‍ ഒരുവിട്ടു.
ഞാന്‍ മറക്കനാശിക്കുന്നു...നിന്നെ തിരിച്ചറിയുന്നതിനു മുമ്പുള്ള വര്‍ഷങ്ങളോളം നീണ്ടുനിന്ന നിഷ്ഫലതയെ ,നീ പോയിക്കഴിഞ്ഞ് രഹസ്യങ്ങളില്ലാതെ ജീവിക്കുന്നതിന്റെ വിവശതയെ.
മറക്കനഗ്രഹിക്കുന്നെങ്ങിലും അതെല്ലാം വീണ്ടും വീണ്ടും മനസിലേയ്ക്ക് കടന്നു വന്ന് എന്നെ കരയിക്കുന്നു
( വി ആര്‍ സുധീഷ്‌ )
മെലിഞ്ഞു നീണ്ട് രോഗിയെപ്പോലെയുള്ള ആ മനുഷ്യന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ ഒരു നിമിഷം പിടഞ്ഞ ആ വിഷമം എത്രയോ വര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടും എന്നെ വിട്ടുപോയില്ല .
ഓര്‍ത്തോര്‍ത്ത് ഇരിക്കെ ,എന്റെ ഹൃദയത്തിലും വേദന പൊടിഞ്ഞു ...പിന്നെ ....പിന്നെ ...ഞാന്‍ അതിശയകരമായ ആ സത്യം (എല്ലാ പുസ്തകങ്ങളിളില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി )
തിരിച്ചറിഞ്ഞു ..ആ വേദന ....ഹൃദയം പരിചെടുക്കുന്നപോലെയുള്ള ആ നൊമ്പരം ...ദൈവമേ അതായിരുന്നല്ലോ പ്രണയം . (ഹരിദാസ്‌ കരിവെള്ളൂര്‍)
No comments:
Post a Comment