നീ തന്ന പഴുത്ത പേരയ്ക്ക ഞാന്‍ വലിച്ചെറിഞ്ഞു .വിത്തുകള്‍ മുളച്ചു തൊടിയില്‍ നിറയെ ഇപ്പോള്‍ പേരയ്ക്ക മരങ്ങളാണ് .സ്വന്തമാക്കുന്നതിനെക്കാള്‍ എപ്പോഴും നല്ലത് ഉപേക്ഷിക്കുന്നത് തന്നെ
നീ തന്ന സ്നേഹവും ഞാന്‍ വലിച്ചെറിയുന്നു .വിത്തുകള്‍ മുളച്ച് മനസ്സില്‍ നിറയെ നാളെ സ്നേഹത്തിന്റെ ഇലകള്‍ കിളിര്‍ക്കും
സ്നേഹം ഉപേക്ഷിക്കലും വലിച്ചെറിയലുമാണ് (പി കെ പാറക്കടവ് )
കാര്‍മേഘങ്ങളുടെ ചാരമഷി തട്ടിത്തൂവി ഭൂമിക്കു ചന്തം കുറയുന്ന തണുത്ത കണ്ണീര്‍ സന്ധ്യകളില്‍ ഏകാകിയായി
സ്വപ്നം കണ്ടും വിലപിച്ചും നടക്കുന്ന അസ്ഥിരപ്രാണിയായ അങ്ങയെ ഞാന്‍ എപ്പോഴും കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കും
പെയ്യാന്‍ പുറപ്പെട്ടുനില്‍ക്കുന്ന മേഖങ്ങളിലെയ്ക്ക് മുഖമുയര്‍ത്തി നോക്കുന്ന നിമിഷത്തില്‍ ജൂലൈ വര്‍ഷ മേഖങ്ങളിലിരുന്നു ഞാന്‍ അങ്ങയില്‍ പ്രണയം ചാറ്റും !
എനിയ്ക്കുറപ്പുണ്ട്...
ചിതറിവീഴുന്ന മഴത്തുള്ളികളില്‍ നിന്ന് അങ്ങ് എന്നെ വേര്തിരിച്ചറിയാതിരിക്കില്ല ..
കവിയാണല്ലോ !!.. (ഗീത ഹിരണ്യന്‍ )
നിന്നെയോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ പെയ്യുന്നത് മാത്രമാകുന്നു മഴ
മറ്റു നേരങ്ങളില്‍ പാഠപുസ്തകങ്ങളില്‍ പറയുമ്പോലെ
ഘനീഭവിച്ച നീരാവി പൊഴിയുന്നുവേന്നെയുള്ളൂ (പ്രദീപ്‌ എം നായര്‍ )
ഓര്‍ക്കാരിണ്ടിപ്പോഴും നിന്നെ
നാട്ടുവഴിയില്‍
തനിയെയാകുമ്പോള്‍
തേഞ്ഞ വെയിലില്‍ ആറ്റകള്‍
ചേക്കയേറുമ്പോള്‍
രാത്രി ഗസലായ്
ആകാശം പൂക്കുമ്പോള്‍
ചിരിപോല്‍
നിശാഗന്ധികള്‍
ചുറ്റിലും വിടരുമ്പോള്‍ (സന്തോഷ്‌ )
ഞാന്‍ തയ്യല്‍ വേലയിലായിരുന്നു.അവനെ ഹൃദയത്തില്‍ തുന്നിവെയ്ക്കുകയായിരുന്നു.ഹൃദയത്തില്‍ തറഞ്ഞ സൂചിത്തുമ്പ് ഓരോ തവണയും രക്തം ചീറ്റിച് പറിഞ്ഞു പോരാത വിധം അവനെ ജീവനില്‍ അമര്തുകയായിരുന്നു
ഒരവസരത്തില്‍ ചിത്രത്തുന്നലിന്റെ താളം തെറ്റിയപ്പോള്‍ അവനെ അടര്തിയെടുക്കാന്‍ ശ്രെമിച്ചതായിരുന്നു ഞാന്‍ .
എന്നാല്‍ ഉള്‍ശരീരത്തില് എത്തിപ്പെടുന്ന ഇതൊരു വസ്തുവിലും എന്ന പോലെ മാംസവും രക്തകോശങ്ങളും അവനിലെയ്ക്ക് വളര്‍ന്ന് രക്തസങ്ക്രമണം ആരംഭിച്ചുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. (ബിന്ദു സന്തോഷ്‌ )
ആദ്യ ചുംബനത്തെക്കുറിച്ചു പറയുമ്പോള്‍ ഈ കടലിനെയാണ് ഓര്മ വരിക .എന്‍റെ ചുണ്ടുകള്‍ അവളുടെ കവിളില്‍ അമര്ന്നുപിന്‍വാങ്ങിയതും പാര്‍വതിയുടെ കണ്ണില്‍നിന്ന് പ്രകാശത്തിന്‍റെ ഒരു തിര കുതിച്ചുവന്ന് എന്നെ വലിച്ച് അഗാധതിലെയ്ക്കെവിടെയോ കൊണ്ടുപോയി.ആ വര്ഷം ലോകത്ത് രണ്ടേരണ്ടു പേര്‍ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.-ഞാനും പാര്‍വതിയും .പക്ഷെ ,അഞ്ചാമത്തെ കൊല്ലമാണ് ഞങ്ങള്‍ വിലക്കപ്പെട്ട കനി ഭക്ഷിച്ചത് .ഇത് ആറാം വാര്‍ഷികമാണ് .അപ്പോഴേയ്ക്കും എനിയ്ക്കവളെ മടുത്തു തുടങ്ങിയിരുന്നു .പ്രണയത്തിന്റെ പാവില്‍ ഒരു ശരീരത്തിന് അത്രയൊക്കെയേ കേടാവാതെ നില്ക്കാന്‍ പറ്റൂ.
പുതുതായി ഒന്നും പറയാനില്ലാത്ത അവസ്ഥ .സദാ ആവര്‍ത്തിക്കുന്ന സാമീപ്യത്തിന്റെ അരുചി .ഇനിയങ്ങോട്ട് ,ഞങ്ങള്‍ ഉരുണ്ടുപോകാന്‍ ദാമ്പത്യമെന്ന ഒരു റെയില്‍ പാത മാത്രമേ അവശേഷിക്കുന്നുള്ളൂ .തികച്ചും സമാന്തരം .ഒരിക്കലും കൂട്ടിമുട്ടാത്തപ്പോഴും കാഴ്ചക്കാരില്‍ സ്വരച്ചേര്‍ച്ച പണിതുവെച്ചുംകൊണ്ടുള്ള ഒരു പതിഞ്ഞ സഞ്ചാരം
(സന്തോഷ്‌ ഏച്ചിക്കാനം )
No comments:
Post a Comment